Fleißtal to jedna z dolin, które – jak mieliśmy okazję się przekonać w drodze – ucierpiały podczas ulew z końca lipca i początku sierpnia: już sam dojazd do Goldgräberdorf (wioski poszukiwaczy złota) dostarczył nam sporo emocji, gdyż droga nie była w idealnym stanie i zastanawialiśmy się, co by było, gdyby złapało nas na powrocie kolejne oberwanie chmury. Ze zwiedzania wioski zrezygnowaliśmy, gdyż okazała się być uszkodzona wskutek ostatnich opadów a dość czasochłonny dojazd i tak skrócił nasze perspektywy okienka pogodowego; zatem ruszyliśmy w górę – szlakiem w stronę Zirmsee (2 532 m), pierwotnie naturalnego jeziora, następnie zamienionego w zaporę.
Spacer doliną, nieco rozpłyniętym miejscami szlakiem, zapewnił nam mokre buty i spotkanie oko w oko z kozicą i rozlicznymi świstakami, które bezczelnie gwizdały nam prosto do ucha lub wybiegały pod nogi. Czuły się tu słusznie gospodarzami, ludzi było tu jak na lekarstwo. Mieliśmy też okazję pokazać dziewczynkom, skutki tego, gdy nieduży (jaki był, gdy widzieliśmy na własne oczy) strumień gwałtownie przybiera i staje się bardzo groźny – ślady znacznie poszerzonego koryta i porwanych drzew były wyraźnie widoczne, a na prowadzącej do zapory drodze – były ślady lawin błotnych, które kiedyś (możliwe, że część z nich całkiem niedawno) na tę drogę zeszły.
Samo jezioro znacznie ładniej wygląda z góry niż z brzegu (w tym drugim przypadku za bardzo widać działalność człowieka), podeszliśmy więc kawałek wyżej na grań, by podziwiać widoki. Widoki jednak szybko zniknęły a jezioro skryło się w chmurach i zaczęło padać, wobec czego zaczęliśmy dość sprawnie schodzić, obierając tym razem – choć znacznie dłuższą, ale wygodniejszą i utrzymaną drogę dojazdową do zapory.
W podróży przez życie 