Z biegiem Kanału Augustowskiego – cz. 1 (foto)

Dzień pochmurny, deszczowy, wszelkie długie spacery odpadały. Postanowiliśmy więc wybrać się wzdłuż Kanału Augustowskiego, a dokładnie – jego części na północ od Augustowa, część na południe – została na później. No i oczywiście część białoruska, ale to bez wizy się nie da.

Kanał Augustowski, łączący Wisłę z Niemnem, zaprojektowany przez Ignacego Prądzyńskiego, powstawał od 1824 do 1839 roku, przy wykorzystaniu rzek Netty, Czarnej Hańczy oraz licznych jezior. Dzięki 18 śluzom możliwe było “pokonanie” różnic wysokości – od 111 m n.p.m. poprzez 129 m n.p.m., aż do 86,5 m n.p.m. Obecnie jego 80 km znajduje się w obrębie Polski, 18,5 – na Białorusi, a 3,5 – w strefie granicznej. Niedawno wyremontowana śluza Kurzyniec stanowi wodne przejście graniczne z Białorusią (bije w oczy nowością, przez co straciła wiele dawnego uroku…). Wszystkie śluzy, poza trzema ostatnimi przy granicy z Białorusią  były wielokrotnie remontowane i przebudowywane. Śluzy Tartak, Kudrynki i Kurzyniec do niedawna nie pełniły swojej pierwotnej funkcji i chyliły się ku ruinie.

Do większości śluz da się dojechać (wystarczy dobra mapa), ale do śluzy Perkuć, znajdującej się na terenie rezerwatu Perkuć, trzeba kawałek dojść.

Śluza Gorczyca (1828)

Śluza Paniewo (1826-28, wysadzona w 1944, potem wielokrotnie remontowana); jedyna w Polsce – dwukomorowa

Śluza Perkuć (1827-28)

Do śluzy trzeba kawałek dojść, poprzez piękny rezerwat Perkuć. My trafiliśmy na oberwanie chmury, ale M. dzielnie doszła!

Śluza Mikaszówka (1828)

Śluza Sosnówek (1828)

Śluza Tartak (1837-38)

Trafiliśmy na remont…

Śluza Kudrynki (1837-38)

Śluza Kurzyniec (1837-38)

Przejście graniczne – wodne